هشت روز در لحظه

دیروز عصر از یک سفر کاری برگشتم. هشت روز تهران نبودم و حتی به اینترنت هم دسترسی نداشتم. روزهای اول از بی اینترنتی ناراحت بودم چون امید بسته بودم که گوگل مپ همان‌جا لود شود و بتوانم موقعیتم را در شهر ببینم و احیانا مقاصدی برای گشت‌های وقت استراحت پیدا کنم. اینترنت نداشتیم و اینترنت سیم‌کارت هم وصل نشد.
در نتیجه هشت روز کاملا از زندگی معمول روزمره و خبرهایش کنده شدم و در فضایی دیگر زندگی کردم. یک جور زندگی در لحظه که هر روزش فقط دغدغه همان روز را داری و شبش فقط به فردا، فقط به یک روز جلوتر، فکر می‌کنی.
سفر خیلی دلچسبی بود. اگرچه خستگی کار و بالا و پایین‌های تعاملی داشت، اما کلیتش یک تصویر خوشایند و دلچسب است. خسته نشده بودم. خسته جسمی چرا اما فرسایش روحی نه. می‌توانستم زندگی کاری‌ام در آن جمع بیست و سه نفره را بازهم ادامه دهم و روزهای بعد را هم به گپ و گفت و تمرین و معاشرت با آن‌ها بگذرانم.
شاید تنها چیزی که مانع می‌شد تصویر ادامه پیدا کردن سفر کاری در ذهنم خیلی پر رنگ شود گرمای هوا و سختی محل اقامت و دسترسی دور از مرکز شهر بود، وگرنه جمع آدم‌هایی که باهاشان کار می‌کردیم جمع خوشایند و عزیزی بودند.
برنامه هفت روزه کارمان که تمام شد، شب آخر رفتیم خانه فامیل‌های یکی از همکاران و یک شب را در جمع خانواده او بودیم. آن‌جا هم انگار دنیای دیگری بود. استراحت در رختخواب‌های تمیز و معاشرت با آدم‌های مهربان و درخت‌های میوه و چای ذغالی و جمع گرم و صمیمی خانواده. آن‌ جا هم یک فضای متفاوت و دلچسب بود که آدم دلش می‌خواست روزها و روزها ادامه پیدا کند. مصداق واقعی کندن از زندگی خاکستری شهری و لم دادن در دل زندگی آرام طبیعی بود.
دیروز بعد از ظهر سوار هواپیما شدم و همه این تصاویر دلچسب را پشت سر گذلشتم و به تهران دود آلود پر سر و صدای خسته برگشتم، و باز زندگی روزمره می‌رود که شروع شود.
حالا جسمم این‌جاست اما خاطره‌ها و تصاویر این زندگی هشت روزه، کاملا پر رنگ در پس ذهنم حضور دارد و هر از گاهی من را از جایی که هستم می‌کند. سفری است که از آن بازگشته‌ام اما آن از من بازنمی‌گردد.